Jak choroba Alzheimera zmienia ludzi

Choroba Alzheimera jest zaburzeniem wieku podeszłego, najczęściej dotyka osoby po 65 roku życia. Alzheimer nigdy nie przebiega w ten sam sposób. Bywa, że postępuje bardzo szybko, może też nagle się zatrzymać i nie dawać żadnych objawów. 

ALZHEIMER- diagnoza i co dalej?

Alzheimer jest chorobą mózgu, zaliczaną do chorób otępiennych. Wpływa na zdolność zapamiętywania i jasnego myślenia. Ludzie, którzy zmagają się z tą chorobą są zagubieni, mają trudności z koncentracją, mogą zachowywać się w dziwny sposób. Bardzo ważne jest tu wsparcie opiekuna, gdyż z czasem chory staje się od niego zależny.

Co powinno nas zaniepokoić?

• Utrata pamięci, która zakłóca codzienność. Najbardziej powszechny objaw choroby to problemy z pamięcią. We wczesnym stadium choroby można zaobserwować zapominanie niedawno zdobytych informacji, ważnych dat, wydarzeń. Chory może pytać kilka razy o tę samą rzecz, zaczyna polegać na rodzinie w kwestiach, które wcześniej nie stanowiły dla niego problemu. Ważne jednak, by pamiętać, że chwilowe zapominanie, zdarza się niemal wszystkim ludziom i o ile nie powtarza się zbyt często- nie jest powodem do niepokoju. 
• Trudności z planowaniem  lub rozwiązywaniem problemów. U niektórych osób mogą pojawić się trudności z zastosowaniem znanego przepisu lub kontrolowania rachunków. Występują trudności z koncentracją, potrzeba więcej czasu na wykonywanie różnych czynności. 
• Trudności z ukończeniem zadań. Osobom chorym na Alzheimera ciężko jest ukończyć codzienne zadania. Mogą mieć problem z dojechaniem do znanego miejsca, nie pamiętają zasad ulubionej gry. Tracą orientację w czasie i przestrzeni. Może być im trudno coś zrozumieć jeśli nie dzieje się to w danym momencie. Mogą zapomnieć gdzie są i jak się tam dostali. 
• Problemy ze słownictwem. Cierpiący na chorobę Alzheimera mogą mieć problemy ze śledzeniem rozmowy lub włączeniem się do niej.

Gdy chory zdaje sobie sprawę z utraty pamięci…

W dzisiejszych czasach można zdiagnozować chorobę Alzheimera dużo szybciej. Świadomość społeczeństwa bardzo wzrosła, więc osoby chore zdają sobie sprawę z tego jak choroba wpływa na ich pamięć.  Jak pomóc takiej osobie?

• Poświęć czas na słuchanie, osoba chora może potrzebować rozmowy o tym, co się z nią dzieje.
• Bądź delikatny. Dla osoby chorej porozumiewanie się jest teraz dużym problemem. Nie poprawiaj jej za każdym razem, gdy o czymś zapomni lub powie coś dziwnego. Staraj się zrozumieć.
• Bądź cierpliwy, chory na Alzheimera może mieć trudności ze znalezieniem odpowiednich słów lub nazwaniem swoich uczuć. Pomóż w znalezieniu odpowiednich słów, by chory mógł wyrazić myśli i uczucia.
• W sytuacjach kryzysowych unikaj przekonywania chorego do swoich racji.
• Angażuj chorego do czynności, które lubił robić przed pracą. 
• Nie wyręczaj chorego z obowiązków, zachęć go do asystowania przy pomocach domowych.

Błędem są próby przekonywania chorego, tłumaczenia, perswazja. Mając w pamięci zdrową osobę, na pewno trudno jest pogodzić się z faktem, że próby tłumaczenia nie odnoszą rezultatów. To efekt choroby, utraty pamięci świeżej. Często chory zapewnia że coś zrobić, lub że czegoś robić nie będzie. Nie jest w stanie jednak dotrzymać danego słowa, ponieważ traci zarówno pamięć jak i wolę.

Często do opieki nad chorym delegowana jest jedna osoba, która przyjmuje na siebie cały ciężar pielęgnacji, zwalnia z odpowiedzialności pozostałych członków rodziny. Nie można dopuścić do takiej sytuacji. Osoby, które pozostają z boku, mogą odnieść mylne wrażenie, że opiekun daje sobie radę, bo przecież “zawsze się opiekował”. Tymczasem opiekun wymaga ciągłego wsparcia i pomocy. Jeśli rozłoży się ciężar pielęgnacji, łatwiej będzie go unieść. Przemęczony i sfrustrowany opiekun nie jest w stanie efektywnie pomóc choremu. W cięższych chwilach trzeba zrobić sobie przerwę. 

Opiekun powinien mieć czas tylko dla siebie, na spotkanie z innymi ludźmi, by móc nabrać sił i dystansu. 

Do kogo zwrócić się w razie zauważenia pierwszych oznak choroby?

Najlepiej do lekarza neurologa lub psychiatry o specjalności geriatrycznej. Do pierwszego specjalisty wymagane jest skierowanie od lekarza pierwszego kontaktu, do drugiego można zgłaszać się bezpośrednio.