PNF

Powstało kilka teorii określających możliwe przyczyny takiej sytuacji. Twórcy jednej z nich uważają, że w miarę rozwoju gatunkowego wolne komórki będą stopniowo aktywowane dla zwiększenia pojemności mózgu. Inna koncepcja przyporządkowuje tym komórkom funkcję wstępnej analizy bodźców dostarczanych do ośrodkowego układu nerwowego. Analiza ta ma zapobiegać powstaniu nadmiernego chaosu informacyjnego.

Kolejna teoria zakłada, że obszary zapasowe w trakcie rozwoju osobniczego mogą zastępować funkcję rejonów uszkodzonych. Tak więc wydaje się, że właściwości kompensacyjne układu nerwowego są dość duże. Muszą być jednakże prawidłowo wykorzystane. W takim ujęciu PNF jest swego rodzaju filozofią, zakładającą zachowanie w każdym przypadku tzw. pozytywnego potencjału i odbudowywanie na jego bazie możliwości funkcjonalnych organizmu. Aby w pełni wykorzystać zjawisko plastyczności układu nerwowego należy – zgodnie z założeniami metody PNF – w pełni zaktywizować receptory narządu ruchu.

Tylko bowiem maksymalne zwiększenie informacji dopływających do wyższych pięter ośrodkowego układu nerwowego uruchamia mechanizmy kompensacyjne i naprawcze. Według filozofii PNF proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana na naturalnych ruchach zdrowego człowieka. Ostatnie lata jeszcze silniej zaakcentowały ten aspekt terapii – praca nad funkcją to nie tylko ustalenia poczynione między pacjentem i terapeutom, to przede wszystkim dążenie do uzyskania w terapii sytuacji zadaniowej w której chory może w bezpieczny sposób podjąć próbę odtworzenia funkcji.

Oznacza to analizę ruchu pacjenta w odniesieniu do jego prawidłowego fizjologicznego przebiegu oraz włączenie do procesu usprawniania elementów treningu samoobsługi z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku i sytuacji zadaniowych, które pacjent zgłosił jako trudne bądź niemożliwe do wykonania.