Transakcje

Krystian Szafarczyk to znakomity poeta i dziennikarz, uroczy człowiek, mąż i ojciec (panie Renata i Katarzyna), zawsze lojalny i oddany w przyjaźni, niegdyś dusza towarzystwa, pełen zawsze życzliwego humoru i dobrych myśli kierowanych ku bliźnim. Człowiek o nadzwyczajnej wrażliwości, a zarazem estetycznego wyczucia i wielkiej wyobraźni poetyckiej, autor poruszających tekstów, oddany prawdziwym wartościom ludzkim.

Chorobowy cios, jaki go spotkał i drastyczna niepełnosprawność w jesieni życia, kiedy to adaptacja do nowej sytuacji — tak z powodu wieku, jak nadwrażliwości poety — bardzo jest utrudniona, wytrąciły Krystiana Szafarczyka z nurtu normalnego życia. A że wart jest wszelkiej pomocy w tej  ciężkiej dla niego i rodziny opresji, niech świadczy również krótki życiorys przytoczony niżej.

Urodził się w 1941 roku w Katowicach. Pochodzi z rodziny o polsko-niemieckich korzeniach. Babka od strony matki —  Gertruda von Szczuka-Gowarzsky —  czuła się Niemką, ale przede wszystkim Europejką i była spokrewniona z dalszą linią Hohenzollernów.

Dziadek ze strony matki, Stanisław, był przed I wojną światową aktywnym działaczem Polonii w Niemczech i z jej ramienia posłował na I Sejm Ustawodawczy oraz szefował Polskiej Komisji Plebiscytowej w Działdowie. W uznaniu zasług dowodził potem krótko policją w Poznaniu, a następnie był restauratorem, handlowcem i inwestorem podczas budowy portu w Gdyni.

Drugi dziadek (od strony ojca), Wawrzyniec, pracował jako sztygar w kopali „Wujek” w Katowicach.

Ojciec Feliks (jako rodowity Ślązak) służył w trzech armiach: niemieckiej (z której zdezerterował w roku 1943); w Armii Czerwonej (gdzie trafił po dezercji) i w armii polskiej (zakończenia wojny doczekał w stopniu kapitana WP).

Matka Zofia pracowała w państwowych organach kontrolnych (NIK, kontrola skarbowa).

Krystian odziedziczył rodzinną nietuzinkowość. Maturę zdał, nie bez zawirowań, w liceum ogólnokształcącym w Opolu, ale chodził też do technikum geodezyjnego i szkoły leśnej w Tułowicach, a nawet zaliczył trochę zajęć w szkole oficerskiej w Olsztynie. Studiował polonistykę w raciborskim Studium Nauczycielskim, lecz ostatecznie ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego.

Pracował: w Lidze Ochrony Przyrody w Opolu (pełniąc też funkcję sekretarza ZW LOP); w Domu Kultury w opolskim amfiteatrze (jako pierwszy jego kierownik); w Opolskiej Spółdzielni Mieszkaniowej; Naczelnej Organizacji Technicznej i w czterech redakcjach.

Pracę zawodową zakończył jako redaktor naczelny „Panoramy Ziemi Gogolińskiej”.

Debiutował literacko w 1960 roku na łamach „Trybuny Opolskiej”. Wiersze publikował w licznych almanachach i prasie literackiej. Jest laureatem  kilku konkursów poetyckich (m.in. „O Srebrny Wawrzyn Pałacyku”; „Opolszczyzna  —  jej dzień nowy”; „Wiosna Opolska”).

Wydał cztery tomy poezji: „Pora czerwonego słońca” (1967), „Rekonstrukcje” (1972), „Ja mały człowiek” (1990), „Epitafium dla siódemki” (2012) i zbiór reportaży „Portrety gogolińskie” (1998); był redaktorem i autorem wyboru wierszy almanachu poetyckiego pt. „Gościniec gogoliński” (1998).

(H. D.)