Każda śpiączka może trwać inny okres czasu, czasami jest to kilka godzin, a w innym przypadku może to być nawet kilkadziesiąt lat. Wyjątkiem jest śpiączka farmakologiczna, która zostaje wprowadzona celowo podczas leczenia. Śpiączka wywołana lekami nie powinna trwać dłużej niż 6 miesięcy. Ze śpiączki farmakologicznej można wybudzić pacjenta w każdej chwili, poprzez zaprzestanie podawania leków które były zastosowane do jej wywołania.
Powszechnie uważa się, że podczas śpiączki osoba nic nie słyszy, nie czuje i nie rozumie. Jednak lekarze przekonują, że dzieje się tak tylko w pierwszej chwili szoku pourazowego. Natomiast po kilku godzinach do pacjenta docierają zewnętrzne impulsy, które rejestruje i rozumie. Zatem czuje dotyk i słyszy rozmowę oraz jak się mówi do chorego. Według badań ponad połowa osób będących w śpiączce zachowuje świadomość, jednak nie ma możliwości porozumiewania się z nami. Zatem niezwykle istotne jest, aby z taką osobą postępować delikatnie.
Większość, bo aż ponad połowa śpiączek spowodowana jest urazami głowy. Powstaje ona np. podczas wypadku komunikacyjnego. Wówczas następuje bezpośrednie uszkodzenie mózgu. Jednak przyczyn może być wiele:
Śpiączka nie ma charakterystycznych objawów. Objawia się brakiem reakcji na bodźce, brakiem odruchów, spontanicznych ruchów oraz kontaktu słuchowego. Śpiączka ma różny stopień głębokości, który określa się za pomocą tzw. skali Glasgow. Określa się go za pomocą obserwacji ciśnienia tętniczego, tętna, odruchów źrenicznych, oddechu oraz temperatury ciała.
Szanse na wybudzenie ze śpiączki w głównej mierze zależą od jej przyczyny, ale również od długości trwania śpiączki. Z doświadczeń lekarzy wynika, że największe szanse na wybudzenie mają chorzy po wypadkach, gdzie uszkodzenie ulega tyko część mózgu. Najtrudniej wybudzić osoby, u których doszło do długotrwałego niedotlenienia mózgu. Ponadto zakłada się, że im dłużej trwa śpiączka tym gorsze są rokowania na wybudzenie. Dlatego bardzo ważne jest, aby jak najszybciej rozpocząć intensywną rehabilitację, która daje szansę na odbudowanie przynajmniej części utraconych funkcji mózgu.
Wybudzenie ze śpiączki polega na stymulowaniu mózgu oraz całego ciała poprzez dopływające impulsy, ale również rehabilitację, która odgrywa tutaj kluczową rolę. Gdy pacjent wykazuje powtarzalną reakcję na określony bodziec może to oznaczać, że się wybudza. Jednak zdarza się również tak, że chory nie reaguje, ale po wykonaniu rezonansu magnetycznego okazuje się, że mózg pracuje. Wówczas należy komunikować się w inny, niekonwencjonalny sposób, np. za pomocą cyberoka. Wybudzenie to proces, następuje ono stopniowo. Chory po wybudzeniu nie zachowuje się dokładnie tak samo jak przed śpiączką. Niektórzy nie mogą chodzić, nie mówię, dlatego potrzebują opieki i rehabilitacji. Jednak powrót do pełnej sprawności jest możliwy!
Comments are closed here.